Η διά της μνήμης προσέγγιση του κόσμου, η πάλη με τις σκιές που σκορπίζει το φως της εσπέρας, για να αναπαραχθεί όχι το γεγονός, που έχει κιόλας παραδοθεί στις φλόγες, αλλά η αίσθηση και η ατμόσφαιρα που το συνθέτουν, ακινητούν τον χρόνο. Ακούγεται ο λόγος ο οποίος έχει αποτινάξει τον ύπνο, όπου δεν χωρούν τερτίπια και σκαριφήματα, ο λόγος ως καθρέφτης της αληθείας. Ο λόγος κρίνει, ο λόγος εικονίζει το πραγματικό μας πρόσωπο, κάτι που δεν μπορούν να δώσουν όλες οι τηλεοπτικές εικόνες του κόσμου. Δεν μπορούμε να ζήσουμε με τη διαφήμιση, με το ατελείωτο κυνήγι της προβολής. Πεινάμε και διψάμε. Μια διαφορετική πείνα και μια διαφορετική δίψα.